تاریخچه آب درمانی
معالجه و مداوا با آب ، از قرنها پیش به عنوان یك شیوه پذیرفته شده علمی در پزشكی به كار گرفته می شود ودر میان مردم بصورت تجربی و با استفاده از آبهای معدنی رواج داشته است. درمان با آب در یونان وروم باستان و چین سابقه ای طولانی دارد. از قرن 18 استفاده از آب در پزشكی رواج یافت و اصطلاح "هیدروتراپی" متداول گشت ودر قرن 19 اولین مطب آب درمانی در اروپا گشایش یافت. در قرن بیستم خواص آب و مداوا توسط آب گرم و سرد اثبات شد. نتایج تحقیقات نشان می داد ، آب وسیله ای بسیار مؤثر و قطعی در بهبود برخی بیماریها یا تخفیف و حتی ریشه كن كردن دردهای عضلانی و مفاصل ، مداوای نارسائیهای جسمی، سرعت بخشیدن به كاهش طول دوران نقاهت ناشی از صدمات استخوانی ، تقویت عضلات، به كار گیری عضلات غیر فعال، تسریع گردش خون در عروق و حتی تسكین بیماران روحی و روانی و... می باشد.
انواع هیدروتراپی
1-هیدروتراپی عمومی
2-هیدروتراپی موضعی
در هیدروتراپی عمومی : به طور معمول تمام بدن ( به جز سر و گردن ) بیمار در آب قرار می گیرد.
در هیدروتراپی عضوی: فقط همان عضوی كه دچار ضایعه شده است در آب قرار می گیرد.
در هیدروتراپی ، یك قسمت یا تمام بدن (بستگی به مورد دارد) به دفعات گرم و سرد می شود با این كار گردش خون در عروق تسهیل می گردد. هیدروتراپی به روشهای مختلفی اجرا می شود. درهیدروتراپی به كمك دوش از سوراخهای ریز آن آب با فشار به اعضاء و اندامها برخورد می کند و باعث تحریك اعصاب ، حركات عضلات و تسهیل جریان خون در عروق می شود.